Gronau – Een avond swingende jazz live – de Euregio Bigband maakte het mogelijk. Ze had een paar gasten
uitgenodigd die zich vrolijk in hun gelederen mengden en als kwintet het tweede deel van het concertprogramma
vormden.
“Sing, sing, sing”: de swinghit van Louis Prima uit de jaren dertig werd beroemd dankzij de scherpe vertolking van het Benny Goodman Orchestra. En wie zat er de laatste jaren in dit beroemde orkest – in de rij saxofonisten?
Precies: Scott Hamilton. Dezelfde Scott Hamilton, die de stergast was van de Euregio Big Band in de
Burgerhalle heeft plaatsgevonden. En speelde mee met “Sing, sing, sing”.
Het tijdperk van de swing-bigbands kwam tot leven
Het publiek dat honger had naar livemuziek beleefde een concert dat het grote tijdperk van de swing-bigbands tot leven bracht. Een compact geluid, hoog tempo zoals in het stuk van Louis Prima, maar ook pulskalmerende diepte in de ballads zoals Cole Porter’s “Night and Day”.
Niet alleen het collectief onder leiding van Natalie Schiemann verspreidt euforie, ook de solistische vaardigheden van de muzikanten zijn verbluffend. Bernd Nawrat (trombone) – om een voorbeeld te noemen – bracht grote soevereiniteit over in de ballad “Summer never ends”. Saxofonist Jan Oude Grote Bevelsborg zette als solist verschillende contrapunten op het geluid van de band, bijvoorbeeld bij de bossa “Softly as in a Summer Sunrise”.
Van zielig glazuur tot knetterende spanning
De muzikanten voerden de octaafsprong naar “Over the Rainbow” uit met pathetisch smelten.
Nou: het stuk heeft ook iets snoezigs en kitschers. De interpretatie van Adele’s “Skyfall” bracht een knetterende spanning over – zangeres Dina Niehaus probeerde
zelfs niet om de stem van Adele te kopiëren; Ze slaagde erin om een onafhankelijke versie van de hit te creëren, intens en dynamisch.
“Blue Bossa” van Kenny Dorham werd gespeeld door de bigband ter nagedachtenis aan wijlen voorzitter Gert Poltrock, zo maakte presentator Stefan Busch bekend. Jos Machtel had de baspartij van de bigband overgenomen. De andere stergasten van de avond, naast Hamilton, Martin Sasse (piano), Joost van Schaik (drums) en Bert Boeren (trombone) – hadden zich herhaaldelijk als solist en in duo’s in de actie gemengd. Bij “A Night in Tunesia” stonden ze allemaal op het podium met de big band.
Na 14 titels inclusief toegiften was het eerste deel voorbij – het tweede werd gedaan door het Martin Sasse Trio met Hamilton en Boeren. En zelfs als Sasse en Boeren terecht respect hadden voor de kwaliteit van de bigband en zonder hun prestaties ook maar in het minst te willen verminderen: je merkte het verschil tussen de voltallige en semi-professionals.
Terwijl de bigbandleden vaak hun focus op hun gezicht hadden, zijn de professionals één met de muziek. Hamilton versmelt vrijwel met zijn instrument. Bovendien heeft de vlotte, sonore toon, de elegantie waarmee de solo’s vloeien, de manier waarop hij de tonen vormt, ermee speelt – dit alles heeft een eigen klasse. Dit is vooral merkbaar bij “Pure Imagination”.
De kwintetformatie maakte het mogelijk om precies te observeren hoe de musici de ballen naar elkaar doorgaven, hoe ze op elkaar vielen. Van Schaiks subtiele spel op vellen en cimbalen, Sasse’s virtuoze timbres, de getokkelde en strijkende snaren van de contrabas trilden en toen schudde Boeren “Makin’ Whoopee” met de opgezette trombone, waaruit hij grappige klanken ontlokte.
Na bijna drie uur kwam er een einde aan een geslaagde concertavond.